sábado, 29 de marzo de 2008

Ocata, 28 de marzo









23 comentarios:

  1. Qué guapa la coreografía de la noche poética del Casino!!!!

    ResponderEliminar
  2. ¿Y el público? ¿No había público?

    ResponderEliminar
  3. Com deia la cançó:

    'Tot són homes, no hi ha dones, els hi fa vergonya entrar'. Ai, ai, la paritat, la paritat.

    Ya nos contarás más detalles del acto poético...

    ResponderEliminar
  4. No se porque me ha venido ala cabeza la imagen de unos juglares

    ResponderEliminar
  5. Es una coreografía frankeinsteniana, hecha de restos de otros actos, pero resultó efectiva. Creo que en El baile de la rosa de Montecarlo nos la imitan.

    Público había mucho, pero apenas lo vi, porque yo andaba entre bastidores, que los poetas son mala gente y hay que tenerlos controlados.

    ResponderEliminar
  6. Júlia: Más de uno nos lo dijo lo mismo. Écheme la culpa a mi, que me empeñé en esos nombres.

    ResponderEliminar
  7. Peggy: Porque es exactamente eso lo que son.

    ResponderEliminar
  8. Me encantaría que alguien me presentara al hombre de negro de la foto número 2 (juglar dos).
    Y me encanta el banco del escenario.
    KSNDR

    ResponderEliminar
  9. Tenía previsto ir, pero al final... En fin, que no fui y lo peor de todo es que no tengo una excusa válida.

    ResponderEliminar
  10. Kasandra: Se trata de Tomàs Arias. Un magnífico poeta. Para no pocos de los asistentes (según me han contado esta mañana por la calle), el mejor.

    Para más datos (dirección, disponibilidad afectiva, etc...) debemos consultar con Subal Quinina.

    ResponderEliminar
  11. Arrebatos: Le juro que me preguntaron por usted. Y quien lo hizo pensaba que usted era una hermosa doncella. No quise decepcionarlo. En sus manos dejo el asunto.

    ResponderEliminar
  12. Tot i haver arribat tard, el que vaig veure em va encantar i em va deixar amb ganes de molt més. El pica-pica de després de puta mare, sobretot pel retrobar-me amb el Goyo després de bastants anys (tot i que ens havíem vist el maig electoral) i pel retrobar-me, també, amb el Gran Pedrals.
    Magnífic i, a més, al costat de casa.

    ResponderEliminar
  13. Uy, pues menos mal que no fui, que a mí tampoco me gusta decepcionar a mis fans, pocos que tengo. Me habría visto en la obligación de impostar una voz de falsete y buscar raudo y veloz una peluca.

    ResponderEliminar
  14. mi excusa era todavía peor, trabajé por la tarde-noche hasta tarde, y esta mañana otra vez.

    Estuvo buena la fideuá? - quiero decir, recitaron bien los poemas?

    ResponderEliminar
  15. Celia: Los poetas, un éxito total. Respecto a la difeuá, que se hizo en la terraza del Mas Vell, la cosa fue... digamos que especial. El cocinero se empeñó en que la fideuá no era un plato para la noche y nos atiborró de un pica pica delicioso, sin duda... pero la fideuá brilló por su ausencia. Nadie pareció echarla en falta (a la fideuá)... salvo yo.

    ResponderEliminar
  16. Kasandra, te presento al hombre de negro numero dos.
    estoy encantado de conocer a alguien que quiera conocerme, nunca pensé que llegaría este momento, así que no se si lo estoy haciendo bien. Repito, encantado.

    el decorado del teatro era insuperable, estoy de acuerdo.
    Y, el mejor, sin duda, soy yo, después del gran maestro Casasses, detrás del contramaestre Pedrals y del magnífico Subirats e incluso detrás de este muchacho tan sexual que me sucedió en el escenario.
    que noche amigos!

    Kasandra, ¿como quieres que te perdone?
    por más bruja, la noche del Casino no ha de volver jamás.

    Al señor Luri, muchas gracias,
    A la señora, Lili? Gracias,
    Al publico, más que gracias,
    A Laura, mis dulces sueños,
    A Kasandra, mi futuro,
    A Ea, mis respetos,
    A Subal, mi éxito,
    A “arrebatos” mi numero de teléfono: 664759099

    I a Dios,
    adiós,
    que con el alma,
    no puedo.

    t.

    ResponderEliminar
  17. ...
    Luri...haga usted el favor de defender mis intereses....
    se le desmadran los poetas

    ResponderEliminar
  18. Celia: Aquí pasa algo raro, ¿cómo es que Arrebatos, que supuestamente no vino, ha tenido tanto éxito?
    Yo que usted, lo ataría más corto.

    ResponderEliminar
  19. Tomàs: Líbreme Dios de entrometerme en sus gustos, y si usted, por los motivos que sean, quiere perseguir a Arrabatos, véaselas con Celia... en lo que a mi respecta, tiene vía libre.
    Ahora bien... ¿No estará usted pensando en Glauka?

    ResponderEliminar
  20. Ya sabía yo que andaba con la testosterona alta, pero tanto como para que mi sex appeal me preceda incluso a lugares donde no voy a ir... Voy a tener que comprar algún tipo de catalizador de feromonas, porque esto no puede seguir así, que uno ya tiene una edad y no puede (que no es que no quiera) ir satisfaciendo a todo el mundo.

    ResponderEliminar
  21. Dios!
    Me está fallando la Oxitocina!

    ResponderEliminar
  22. Celia: ¡No lo quiera Dios! ¿Habrá que tocar a arrebato?

    Tocar a arrebato:

    1. loc. verb. Dar la señal de alarma ante cualquier peligro.

    2. loc. verb. desus. Se empleaba para expresar el peligro de una incursión repentina del enemigo sobre el pueblo, al cual se avisaba tocando aprisa las campanas para que se pusiese en defensa.

    ¿Hace falta que especifique como se toca a arrebato?

    ResponderEliminar

Comer desde el reclinatorio

 I En el tren de vuelta a casa. Hace frío ahí afuera. Las nubes muy bajas, besando la tierra blanqueada por la nieve. Resisto la tentación d...