viernes, 20 de junio de 2008

Érase una vez un tabernero...

Érase una vez un señor que abrió un bar casi por ver qué pasaba. No pretendía hacer negocio, sino pasar el rato, y con no tener pérdidas se daba por satisfecho. Por allí acudía todo tipo de personas. Algunos asomaban la cabeza y como no les gustaba el lugar, se iban, con todo el derecho del mundo. Otros se quedaban y de vez en cuando decían esta boca es mía. Otros más merodeaban un tiempo de mesa en mesa y después se marchaban tal como habían venido y eran sustituidos por otros según una sucesión que no parecía obedecer a ninguna lógica. El propietario del bar intentaba tener el negocio decentito, pero tampoco se mataba y el día que no le apetecía barrer, pues no barría. Y punto. Aunque intentaba servir a todo el mundo agradecía especialmente a los que le pagaban con un punto de ironía. Siempre había pensado que la ironía es el test de inteligencia más preciso. Con el tiempo se descubrió a sí mismo apreciando profundamente algunos de sus clientes, precisamente por este motivo.

De entre los que acudían por el bar había unos pocos que lo dejaban perplejo. Parecían acudir con la única pretensión de quejarse de lo malo que era el local. Se presentaban, daban una vuelta altanera, escupían en el suelo y se marchaban, ufanos de su gesto, despotricando contra el cuchitril, su propietario y el vino agriado. Pero al poco tiempo, volvían, pedían más vino. Y lo volvían a escupir, convirtiendo su gesto en rutina.

Últimamente ha sentido varias veces la tentación de cerrar el chiringuito. Había comenzado como un juego, siempre quiso que fuera un juego, pero quizás estaba comenzando a dejar de serlo.

Pronto hará un largo viaje. Cosa de un mes. Dice que se va a California, a probar la cantina de la UCLA, pero no sé yo si lo dice muy en serio. ¿Qué demonios haría este tipo en la UCLA? En cualquier caso, posiblemente le venga bien apartarse por un tiempo del vino.

39 comentarios:

  1. Ni del vino ni de las mujeres, don Gregorio.

    ResponderEliminar
  2. Hay una vieja costumbre por estos lares, que me gusta.
    Hay tascas pequeñas
    sin horarios
    sin días fijos,
    la gente entra cuando pasa por allí y lo ve abierto, y si le apetece, son bares pequeños, sin pretensiones, hechos para equilibrar el espíritu del barrio y calleja.
    Entras sin hacer ruido y sales sin preguntas,
    si está cerrado un mes, no hay sospechas ni recelos
    ya abrirá
    siempre si no está, esos í,
    se hecha de menos
    la calle huele distinta
    sin su banda sonora
    ni murmullo de fondo
    toma el pulso de la vida barrial
    microuniverso
    se ralentiza
    no hay reproches ni suplicios.
    LLEGAS
    el tabernero te pone lo que quiere
    si quiere, cuando quiere
    Si quieres charlas
    si no escuchas
    apostada en la mirilla
    no preguntas

    No haga caso
    Hay un dicho de los vieja escuela de hosteleros
    dicen
    que los clientes son como una mano
    hay uno muy bueno
    uno muy malo
    y los del enmedio
    Uno debe saber si prefiere poner el bueno
    en el pulgar
    o en el meñique.
    No es bueno meterse con el que te da de comer
    nunca sabes las sorpresas que te pueden meter
    jajaja
    No deje que le jodan los padrastos
    una buena manicura
    y listo.

    ResponderEliminar
  3. Don Gregorio: Por una vez y sin que sirva de precedente, estoy de acuerdo con Tumbaíto.
    ¿Qué nos quedará sino?

    ResponderEliminar
  4. ...justo cuando estaba por convertirse en la esperanza de una desarraigada impertinente y solitaria...¡Qué mala pata!

    ResponderEliminar
  5. Qué parábola más fácil de entender!!facilita del todo.Las parábolas siempre me han parecido para gente no muy avezada a complicacionescomo yo.Parece ser que se gira el rumbo.¿Dónde está el vino inmejorable de cosecha inmejorable reservada para algunos? Porque a mí de ese vino inmejorable,no me dio el propietario del bar a probar nunca jamás.Reservado para quienes el dueño del bar creyera.Nunca dije que no iba a pagar con moneda de curso legal y se me dieron sobras y aún gracias.No se me echó a la calle porque ....pues no lo sé porque a alguien se le echó...A California dice que se va el dueño? Muchas horas de avión.Muchos y buenísimos viñedos,aprenderá el arte de conseguir más vino para su bar y consecuentemente privativo para los escogidos,y así va pasando la vida...Parecía que a estas alturas las cosas estaban más encajadas,pero veo que la vida sigue igual;si quieres buen vino espabílate,manito, pues las cosas están difíciles porque quieren ponerlas difíciles.Seguro que me quedo sin catar vino esplendoroso,como tantas otras veces.Pero,a decir verdad, a mí qué me importa el vino esplendoroso ése si el agua me va más?Que no se queden los pantanos sin agua para la plebe y los viñedos californianos ,cedidos completamente para los otros amigos del chiringuito.In illo tempore Iesuscristi,dixit.

    ResponderEliminar
  6. De esos pocos que dejaban perplejos al dueño de la taberna seguramente estaba yo,aunque rectifico algo: no escupí nunca vino ni nada,dije mi opinión sobre lo que era noticia ese día por el barecito.El dueño del bar y los ayudantes,raramente tomaban en serio otros comentarios sobre la noticia del día , seguramente para eso era el dueño .Algunos,normal,no volvieron,entraron en otro barecito de los muchos que hay hoy en día y allí se quedaron a gusto.Los que volvimos , lo hicimos con ansia de ser tomados en cuenta amistosamente,pero no,manito,no lo conseguimos.El caso es que el bar estaba bien ubicado, solecito en invierno,fresquito en verano,tertulia interesante , pero que no,si no quieren que cuajes ,no cuajas y punto en boca.Así que no cuajé.Al fin vi ,(o vimos)que hay sustancias que no se consiguen formular porque el químico-dueño del bar ,nunca quiso añadir la pequeña gota de catalizador, que hiciera posible la fórmula .Sólo él y sus íntimos sabían donde se guardaba el frasquito,así que yo no pude echar la gota maravillosa.Pero ,nada de tristeza o de lo que sea, si nunca íbamos a lograr la fórmula ,mejor desistir.Como somos personas,seres humanos, nuestro ego,nuestro corazón y nuestra mente salió un poquito pesarosilla de tal circunstancia mas pronto ambas partes ,adultas,maduras y a la sazón,comprendieron que todo no fue más que una piedrecilla pequeña en el camino de la vida, que no impidió que tropezásemos ni mucho menos,claro,que no nos pudiéramos levantar.Una experiencia más,de la que cada cual ha sacado sus propias conclusiones , que divergerán,seguro,pero ,que para nada,van a impedir a nadie que sus pensamientos estén ahí.Como las circunstancias son más poderosas que nosotros mismos,acaso confluyan otras diferentes en otra ocasión y amo del bar y clientes menos apreciados se tiendan sus manos y juntos logren la fórmula magistral de algo.Reconozco que me ha quedado una historia un poco almibarada,azucarada,edulcorada,tipo película Sandra Dee y Troy Donahue por los mares del sur,pero ha sido bonita,y como en la moda,todo es reciclado ,igual algún día los mares del sur vuelven a primera fila de la moda y Sandra y Troy encajan sus manos.


    Ya no vale la pena poner nombre ni nada ya,no?.Pues Anonimous.

    Venga tumbaíto,el cachuete,o pistacho o coquitos de Brasil o nueces de Macadamia.Todo contiene mucho ZN ,bueno para muchas partes del organismo.No lo deseches.
    Creo que el cachuete es el fruto seco más baratijo,no? Ud ve como van siempre ofreciendo lo más raso?Que sé degustar las nueces de Macadamia también,hombre...

    ResponderEliminar
  7. Pero el señor del anterior post sigue levitando aún y sin lavarse los pies?

    ResponderEliminar
  8. Sr Luri,ha pensado en lo que escupía usted?Como tiene mejor manejo de la palabra intrincada ,lo que ud escupía no era una nadería,eh?O cree que no escupía nada?Los que le leíamos captábamos todo,como usted.....
    Bueno,Los Ángeles le gustará y lo pasará bien,al menos es mi deseo.He estado dos veces allà y hay mucho por ver y comprender,cosa que no dudo que a ud le va a resultar mucho más fácil que a mí.Yo estuve trabajando y aproveché cada momento para beneficiarme de esa ocasión;Sacramento,Pasadena , San Diego,Hollywood, seguro que vuelve con ansias de lo de aquí.A mí me pasó,puesto que el sistema americano me resultó duro.Espero que sea más moldeable para ud,seguro que lo será.Tranquilo que en su viaje no se tropezará conmigo por UCLA.Para mí eso es agua pasada.

    Acuérdese de poner,en su mesa del comedor, el semaforito del color que ud desee para que el camarero entienda sus gustos por la comida americana.

    ResponderEliminar
  9. Lástima.
    Buen viaje y hasta pronto.

    Lola

    ResponderEliminar
  10. A propósito de California:Si no puedes soportar sus problemas no serás capaz de disfrutar sus ventajas.
    Lo suelen decir los americanos a los que ,de una manera u otra , vamos por allà.
    Es un consejo digno de agradecer.

    ResponderEliminar
  11. Como siempre, abrazos.
    (No vuelvas hablando spanglish...)

    ResponderEliminar
  12. Me parece que me he dejado llevar por la vena melodramática. Pero todo se reduce a que me tomo unas vacaciones de café porque durante un tiempo quiero dedicarme intensamente a otras cosas. Nos volveremos a ver con regularidad en septiembre... mientras tanto, me limitaré a alguna nota o alguna foto episódica.

    Un saludo a todos y feliz verano.

    ResponderEliminar
  13. ¡Veranee agusto, don Gregorio! (Pero no haga vacaciones que son cutres y de gente baja.)

    ResponderEliminar
  14. Ya que tengo que cumplir la obediencia de ir arrastrando la vida a través de los días ¡que no me cierren los bares!

    Hay bares para el mero trámite del café o la caña. Y hay bares con taburetes donde sentar un rato tu desánimo, hay bares donde puedes pedir un cubata de ron con melancolía y así disolver tu alma en un vaso de tubo al arrullo de los primeros neones. No es fácil encontrarlos entre tanta franquicia desangelada.

    Ultimamente caigo mucho por el bar de Goyo, un garito que parece salido de un cuadro de Hopper. Lo regenta un tipo al que de lejos se le nota que es hombre de mundo. Arrullados por la voz de Ella alguna vez hemos charlado, oyéndolo siempre me queda la duda de que esté tan de vuelta como para quedarse definitivamente varado en ese callejón. Hoy me invitó a una copa y me lo dijo, me aposté otra a que no tenía la canción del cadillac solitario de Loquillo. La perdí. Siempre quise ir a LA sonaba mientras me iba. ¡Suerte Gregorio!¡Qué cabronazo!

    ResponderEliminar
  15. Por dios Luri, que el sábado que viene tenía intención de ir a comer al Mas Vell y de paso hacerle una visita y hablarle de las maravillas de la (mi) mezquita

    ResponderEliminar
  16. Celia: ¡Cachis la mar! No va a poder ser, pero desde LA me acordaré de usted. Estoy completamente convencido de su éxito. Si viene por aquí, le diga al camarero más guapo del sur del Besós que le enseñe el "Vins i divins". Y después me cuenta.

    A los demás:... pues eso.

    ResponderEliminar
  17. Para que vea Señor Luri, como hasta sin querer hace que se le quiera. No yo que soy otra anónima de esta semana y no puedo más que ver desde fuera, pero le felicito por lo que parece que despierta en mucha gente inteligente. El poder de crear estas circunstancias le acompañará siempre (como al protagonista de La Guerra de las Galaxias).
    Le deseo muy buen tiempo, mejor compañía y bastante desconcierto. En el perfil le dejé una sonrisa. Cuando tenga un rato, por favor, pase a recogerla.

    ResponderEliminar
  18. Es alentador la promesa de volver , todos los cafes cierran en algun momento , por reformas , vacaciones ..etc ....y los parroquianos , los del barrio cada vez que pasamos nos preguntamos que hara su dueño ....Buen viaje :)

    ResponderEliminar
  19. Y sin hacer un duro (¿es una catalanada?) Son primero las obligaciones que las devociones, aunque luego las devociones terminan siempre en obligaciones. El -yo solo pretendía mirar- es como todo, otro ejercicio. Las vacaciones también. Que le vayan estupendamente.

    ResponderEliminar
  20. Se ve en algunos establecimientos eso de "Cerrado por defunción", "Cerrado por vacaciones", sería todo un flash ver eso de "Cerrado por viaje a California".
    Le deseo suerte y que los dioses le acompañen auqnue por alli creo que pululan muchos conocidos.
    Saludos cordiales.

    ResponderEliminar
  21. Sólo para desear felíz impás...

    (No tengo arreglo, me atrevo a dejar algunas palabras de cierta educación, cuando no se me va a leer)
    Un gran saludo.

    ResponderEliminar
  22. Al bar le pasa como al bosque, que no es siquiera un merendero: que apetecen unas vacaciones. Siempre me quedará. hasta septiembre. la libertad, bien profana, lo sé, de enviarte un post de añoranza y nostalgia. Buen viaje, amigo.

    ResponderEliminar
  23. Esperaremos el rencuentro Sr. Luri

    ResponderEliminar
  24. Era un jardín sonriente;
    Era una tranquila fuente
    De cristal.
    Era,a su borde asomada,
    una rosa inmaculada
    De un rosal-Era un viejo jardinero
    Que cuidaba con esmero
    Del vergel.
    Y era la rosa un tesoro
    Con más quilates que el oro
    Para él.
    ..............Dejo los poemas pues me van a mandar a mí también a tomar apuntes de subsuelos por ahí y yo prefiero el abecedario y a los Quintero y al manco de Lepanto y "todos ésos"..,dejo los subsuelos para quienes estén más duchos en esa materia.

    ResponderEliminar
  25. Buen viaje Sr. Tbernero, cuando vuelva le estaremos esperando. la Taberna es vida para todos, para los que hablan y para los que escuchan, digale al Sr. Tabernero de mi parte, que nos comente su viaje, sera una forma bonita de viajar y digale tambien, que cuando vuelva abra la taberna, la necesito, para ver respirar el mundo!!!

    ResponderEliminar
  26. Es un tabernero con ganas de progresar, parece. Abrazos.

    ResponderEliminar
  27. Vigila que tinc entès que amb un dia a Los Angeles ja has tragat tot la contaminació que el teu cos pot tolerar sense perill en tota la vida. O alguna cosa així... Quina rigorositat!
    Jo a l'agost me'n vaig cap a la costa est, avaiam què tal per aquelles primeres terres enveïdes.
    Aquest divendres hi ha el sopar de graduació del Thalassa. Ma germana petita, que no ha tingut la immensa fortuna de tenir-te de profe, demà sabrà la nota de la sele i si pot entrar a Psicologia a la UAB. Suposo que no hi seràs, al sopar, però m'encantaria trobar-t'hi.
    En tot cas, bones vacances i fins aviat!

    ResponderEliminar
  28. Lástima... me gustaba entrar y sentarme sin pedir nada.
    Si cambia de opinión y además de fotos deja palabras estaremos agradecidos.

    ResponderEliminar
  29. Buen viaje, señor Luri. A la vuelta nos explica cosas de los gatos californianos.

    ResponderEliminar
  30. No se nos vuelva un hippy, don gregorio, o sí. Organice una rebelión de estudiantes por ahí!

    bon viatge!

    ResponderEliminar
  31. vaya, venza y vuelva!

    auguri, maestro Luri!

    t arias

    ResponderEliminar
  32. Me ausento un momento y cuál es mi sorpresa, cuando vuelvo el bar no existe. Venía buscando consuelo, y me voy sintiéndome huérfana.

    Mis mejores deseos, Don Gregorio.

    ResponderEliminar
  33. Por favor, que el tabernero ponga un suplente, no vamos a pasar todo el largo y cálido estío sin su local, además, ojo, que así se pierden clientes que se van a la competencia.

    Y como decía la madre de una amiga, 'no sé por qué vais al extranjero si todos los turistas vienen aquí'.

    ResponderEliminar
  34. Profesor no se haga de rogar, póngase el delantal y sírvanos más vino de ese tonel, que tenemos el gaznate seco.
    Y el calor comienza a apretar.
    Enrri

    ResponderEliminar

Comer desde el reclinatorio

 I En el tren de vuelta a casa. Hace frío ahí afuera. Las nubes muy bajas, besando la tierra blanqueada por la nieve. Resisto la tentación d...